Οι
πικρές αναμνήσεις από το πάρσιμο της Πόλης, οι πόθοι και οι ελπίδες για λευτεριά
εκφράστηκαν από τους Έλληνες με θρύλους, διηγήσεις, παραμύθια, τραγούδια,
παροιμίες αλλά και μέσα από τα ήθη και τα έθιμά τους. Όλα αυτά μεταδόθηκαν από
γενιά σε γενιά, διατηρήθηκαν σε όλη τη μακρόχρονη σκλαβιά και αποτέλεσαν την
εθνική παράδοση, η οποία σαν κρίκος ενώνει το παρελθόν με το μέλλον.
Αμέσως μετά την άλωση οι ποιητές θρηνούσαν το χαμό της Πόλης. Παράλληλα δημιουργήθηκαν και θρύλοι με παράξενα και θαυμαστά επεισόδια. Αυτοί οι θρύλοι στήριζαν τις ελπίδες του Έθνους μέσα στους αιώνες της σκλαβιάς. Δεν έλειψαν και προφητείες που μιλούσαν για την Ανάσταση του Γένους.
Μια τέτοια παράδοση είναι: «τα μισοτηγανισμένα ψάρια».
Όταν έπαιρναν οι Τούρκοι την Πόλη, ένας
καλόγερος τηγάνιζε εφτά ψάρια στο τηγάνι. Τα είχε τηγανίσει από τη μία
μεριά κι όταν 
ήταν να τα γυρίσει από την άλλη, έρχεται ένας και του λέει
πως πήραν οι Τούρκοι την Πόλη. Τότε θα το πιστέψω αυτό, λέει ο
καλόγερος, αν τα τηγανισμένα ψάρια ζωντανέψουν. Δεν απόσωσε το λόγο και
τα ψάρια πήδησαν από το τηγάνι ζωντανά κι έπεσαν στο νερό εκεί κοντά. Κι
είναι έως σήμερα τα ζωντανεμένα εκείνα ψάρια στο Μπαλουκλί, και θα
φαίνονται μισοτηγανισμένα, ως να έρθει η ώρα να πάρουμε την Πόλη. Τότε
λένε θα έρθει ένας άλλος καλόγερος και θα τα αποτηγανίσει.